سلام،

از بچگی دورم پسری نبود که هم بازی داشته باشم،از دختر ها هم به خاطر نامحرم بودن زیاد خوشم نمیومد، به خاطر همین با بازی های رایانه ای که یادمه قدیما پدرم برام یه آتاری میکرو خرید که قیمتش 6000 تومان بود، باهاش تنهایی ام رو پر می کردم، البته قبلش دوچرخه خریده بود از همین دوچرخه های کوچک.سیستم بازی های رایانه ای رو همینجور تا سال سوم راهنمایی پیش تا ps2 پیش رفتم.

هنوز بازم زیاد کسی دورم نبود. از سوم راهنمایی تا دوم دبیرستان همبا کامپیوتر و ps2 بازی می کردم.(یادمه کامپیوتر از سال دوم دبستان به خونمون اومد و از تابستان بعد سال اول دبیرستان اینترنت ای دی اس ال به خونمون اومد)سال دوم دبیرستان بود که با دوستم آشنا شدم،از اون روز بازی رایانه ای کم رنگ تر و دوستم تو زندگی برام پررنگ ترمی شدند و بلاخره تابستان بعد سال دوم دبیرستان با ps3 و یکی خریدم،یه بارم با دوستم باps3فوتبال بازی کردم که واقعا خیلی زیاد بهم خوش گذشت،( قبل از اون با پسر همسایمون که 9 سال ازم کوچکتره بازی رایانه ای می می کردم.)از اون موقع تا اوایل دانشگاه تنهایی ای به اون صورت نداشتم،ولی حالا بازم تنهام و تنهاییمو با بازی رایانه ای که البته شاید فقط 10 درصدش باشه و هم چنین رفتن به باشگاه نینجا پر میکنم که شاید روی هم رفته 40 درصد بشه.

الآنم منتظرم که باز رابطم با دوستم حد اقل مثل قدیم بشه.